วันอาทิตย์ที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2555

นิทาน_หนูและกบเจ้าเลห์


นิทาน - หนูและกบเจ้าเลห์

หนูและกบเจ้าเลห์
 
โดย : คุณครูเบญจมาศ อยู่เชื้อ
โรงเรียนศรีนคร อำเภอศรีนคร จังหวัดสุโขทัย

          วันหนึ่งหนูที่อาศัยอยู่ในชนบทตัวหนึ่ง คิดอยากจะเข้าไปเที่ยวในเมือง มันจึงจัดเตรียมข้าวของแล้วเริ่มต้นออกเดินทางเข้าเมือง ระหว่างทางอากาศค่อย ๆ ร้อนขึ้น ทำให้เจ้าหนูรู้สึกอ่อนเพลียและกระหายน้ำ มันจึงแวะหยุดพักที่ริมบึงใหญ่แห่งหนึ่ง เพื่อหาน้ำดื่มให้ร่างกาายสดชื่นขึ้นและหาผลไม้กินให้อิ่มท้อง 

          ใกล้ ๆ บึงใหญ่แห่งนั้น เป็นที่อาศัยของกบตัวหนึ่ง เมื่อหนูเห็นกบ มันจึงเดินรี่เข้าไปหาแล้วขู่บังคับให้กบพามันข้ามไปยังอีกฟากหนึ่ง แต่กบปฏิเสธ เจ้าหนูจึงใช้กำลังเข้าทำร้ายกบ จนกบต้องยอมแพ้และตกลงที่จะพาหนูข้ามฟากไป เจ้าหนูกลัวกบจะปล่อยมันทิ้งไว้กลางทาง จึงเอาเชือกมาผูกขาของมันและขาของกบไว้ด้วยกัน เมื่อกบพาหนูไปถึงกลางบึง มันก็หยุดว่ายน้ำ เพื่อแกล้งให้หนูจมน้ำตาย หนูตะเกียกตะกายเพื่อไม่ให้ตัวเองจมน้ำ โดยมีเจ้ากบมองด้วยความสะใจ ขณะนั้นเองมีเหยี่ยวตัวหนึ่งบินผ่านมาเห็นเข้า มันจึงตรงเข้าโฉบเอาสัตว์ทั้งสองไปกินเป็นอาหาร

นิทาน_ฝูงนกกับแรดใจร้าย


นิทาน - ฝูงนกกับแรดใจร้าย

ฝูงนกกับแรดใจร้าย

โดย : คุณครูเบญจมาศ อยู่เชื้อ
โรงเรียนศรีนคร อำเภอศรีนคร จังหวัดสุโขทัย

          นานมาแล้วในป่าแห่งหนึ่ง ซึ่งมีนกจำนวนมากมาอาศัยสร้างรังกันอยู่บนต้นไม้ นกหลายชนิดที่อาศัย ณ ที่นี้มักจะทะเลาะเบาะแว้งกันเป็นประจำ 

          จนในวันหนึ่ง มีแรดตัวหนึ่งเดินเข้ามาในป่าแถบนั้น มันเห็นว่ามีนกมากมายอาศัยอยู่บนต้นไม้ แรดผู้กำลังหิว จึงเอานอของมันกระแทกไปยังต้นไม้ต้นหนึ่ง จนรังของนกสีเขียวที่อยู่บนต้นไม้นั้นตกลงมา จากนั้นมันจึงกินลูกนกตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในรังนั้น แม่นกสีเขียวโกรธมาก แต่มันไม่สามารถทำอะไรแรดตัวนั้นได้ เมื่ออิ่มจากการกินลูกนกแล้ว แรดก็เดินจากไป บรรดานกทั้งหมดจึงพร้อมใจกันมาประชุมหารือกัน นกสีแดงออกความเห็นว่า 

          "แรดตัวนี้จะต้องหวนกลับมาอีกแน่นอน พวกเราต้องร่วมมือกันขับไล่มันไป"  
          แต่นกสีเขียวแย้งว่า "ไม่เอาหรอก แรดตัวนั้นใหญ่โตและแข็งแรงนัก" 
          "ใช่ ๆ พวกเราคงทำอะไรมันไม่ได้หรอก" นกสีเหลืองเห็นด้วย 

          ด้วยเหตุที่นกเหล่านี้ชอบขัดแย้งกันอยู่เป็นประจำ พวกมันจึงไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของนกสีแดง ทำให้ไม่มีใครเตรียมรับมือกับแรดตัวนั้นเลย เมื่อไม่มีใครเห็นด้วย นกสีแดงผัวเมียจึงปรึกษากันว่า "เราคงต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะทีนี้" ว่าแล้ว ทั้งสองก็ช่วยกันย้ายรังของมันไปอยู่บนต้นไม้ที่สูงขึ้นไปบนหน้าผา ซึ่งแรดไม่มีทางไปถึงได้เลย 

          วันรุ่งขึ้น แรดตัวเดิมก็กลับมาอีก คราวนี้มันเอานอของมันชนกระแทกไปยังต้นไม้ที่นกสีเหลืองอาศัยอยู่ ทำให้รังของนกสีเหลืองตกลงมา จากนั้นมันจึงวิ่งชนต้นไม้อื่น ๆ อีกหลายต้น ลูกนกและไข่ในรังที่ร่วงหล่นลงมาล้วนตกเป็นอาหารของแรดจนหมดสิ้น บรรดาพ่อแม่นกต่างพากันเสียใจ ที่ไม่คิดหาทางรับมือกับแรดตัวนี้ไว้เสียแต่แรก ในขณะเดียวกัน ครอบครัวของนกสีแดงที่เตรียมการป้องกันไว้ล่วงหน้าแล้ว กลับมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย

นิทาน_ชายชรากับลาโง่



ชายชรากับลาโง่

โดย : คุณครูเบญจมาศ อยู่เชื้อ
โรงเรียนศรีนคร อำเภอศรีนคร จังหวัดสุโขทัย

          นานมาแล้ว มีชายชราคนหนึ่งเลี้ยงลาและลูกสุนัขไว้อย่างละตัว ลาถูกจัดให้อยู่ในคอกที่ดี และมีอาหารดี ๆ กิน แต่ชายชราก็ให้มันทำงานมากมายทุกวัน ส่วนลูกสุนัขอาศัยอยู่ในบ้านโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย ลูกสุนัขมักกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักของชายชรา แล้วชอบใช้ลิ้นเลียหน้าของเขา ชายชราจะหัวเราะชอบใจ แล้วให้ขนมเค้กและนมกับลูกสุนัข เจ้าลายืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบ้านด้วยความริษยา มันเริ่มเปรียบเทียบตัวเองกับลูกสุนัข "ฉันต้องทำงานหนักในขณะที่เจ้านั่นเอาแต่เล่นสนุก" มันคิดในใจ "ถ้าฉันทำกับนายอย่างนั้นบ้าง นายก็คงจะชอบใจเช่นกัน" มันคิดต่อ 

          ดังนั้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ชายชรากำลังกินอาหารเช้าอยู่เจ้าลาก็รีบเดินตรงเข้าไปในบ้าน มันวิ่งไปรอบ ๆ โต๊ะ แล้วพยายามตะกายเอาลิ้นเลียใบหน้าของชายชรา แต่เพราะลาตัวใหญ่กว่าลูกสุนัข มันจึงชนเหยือกน้ำและถ้วยบรรจุน้ำผึ้งตกลงมาแตก ชายชราโกรธมาก เขาจึงไปหยิบไม้เรียวอันโตมาตีเจ้าลาตัวนั้น เจ้าลาโง่วิ่งหนีด้วยความเจ็บปวด มันยังถูกชายชราลงโทษ โดยไม่ได้กินอาหารกับต้องยืนตากแดดตากฝนอยู่นอกคอกตลอดวัน "ข้าช่างเป็นลาที่โง่เขลาอะไรอย่างนี้ ต่อไปข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกจะได้ไม่ต้องถูกลงโทษแบบนี้" มันบอกกับตัวเอง

นิทาน_สิงโตกับหมูป่า


นิทาน -  สิงโตกับหมูป่า

สิงโตกับหมูป่า

โดย : คุณครูเบญจมาศ อยู่เชื้อ
โรงเรียนศรีนคร อำเภอศรีนคร จังหวัดสุโขทัย

          อากาศที่ร้อนจัดของวันหนึ่งในฤดูร้อน ทำให้สัตว์ทั้งหลายรู้สึกกระหายน้ำไปตาม ๆ กัน สิงโตตัวนี้ก็เช่นกัน มันกำลังเดินออกไปหาน้ำดื่ม สิงโตเดินตรงไปยังบ่อน้ำเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก เวลานั้นมีหมูป่าที่กำลังหิวน้ำตัวหนึ่งเดินตรงมาที่บ่อน้ำแห่งนี้ ด้วยเช่นกัน สิงโตและหมูป่าจึงประจันหน้ากันที่ข้างบ่อน้ำนั้น ทั้งคู่ต่างต้องการที่จะเป็นผู้ที่ได้ดื่มน้ำก่อน จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น สัตว์ตัวอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ ต่างพากันวิ่งหนีอย่างอลหม่าน

          สิงโตและหมูป่า ต่างก็ต่อสู้กันอย่างไม่ลดละจนหมดเรี่ยวแรงด้วยกันทั้งคู่ และก่อนที่พวกมันจะลงมือต่อสู้กันอีก ทั้งสองก็เหลือบไปเห็นนกแร้งกลุ่มหนึ่งกำลังเกาะอยู่บนกิ่งไม้ และพากันจ้องมองมายังพวกมันอยู่ สิงโตจึงหันมาพูดกับหมูป่าว่า "ข้าว่าเราเลิกต่อสู้กันเถอะ" "เพราะไม่เช่นนั้น เราทั้งสองอาจกลายเป็นอาหารของเจ้าแร้งพวกนั้นได้" หมูป่าเห็นด้วยจึงตอบตกลงในทันที จากนั้นสิงโตก็บอกให้หมูป่าดื่มน้ำก่อน และเมื่อทั้งคู่ดื่มน้ำจนพอใจแล้ว จึงเดินแยกจากกันไปด้วยดี

นิทาน_ห่านกับนกกระสา

นิทาน - ห่านกับนกกระสา

ห่านกับนกกระสา
โดย : คุณครูเบญจมาศ อยู่เชื้อ
โรงเรียนศรีนคร อำเภอศรีนคร จังหวัดสุโขทัย

           ที่ริมหนองน้ำใหญ่แห่งหนึ่ง เป็นที่อาศัยของห่านและนกกระสา ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกัน และมักออกหากินด้วยกันเสมอ วันหนึ่งในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินเลียบหนองน้ำอยู่ มีนกกระยางตัวหนึ่งบินผ่านมา "นี่แน่ะเพื่อน ตรงโน้นมีหนองน้ำอีกแห่งหนึ่งที่นั่นมีกุ้ง หอย ปู ปลา เยอะแยะเชียว" นกกระยางบอก นกกระสาและห่านจึงพากันบินไปยังหนองน้ำตามคำบอกเล่าของนกกระยาง ที่หนองน้ำแห่งนั้นมีอาหารอุดมสมบูรณ์จริงตามที่นกกระยางพูด ห่านนั้นกินอาหารมากจนพุงกางในขณะที่นกกระสากินพออิ่ม 

           "นาน ๆ ถึงจะพบแหล่งอาหารอุดมสมบูรณ์อย่างนี้ ทำไมท่านถึงกินเพียงนิดเดียวล่ะ"ห่านถาม " ข้าอิ่มแล้ว ถ้ากินมากเกินไป ข้ากลัวว่าจะบินกลับไม่ไหว" นกกระสาตอบ "แต่ข้ายังกินได้อีกเยอะ" ห่านพูดแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป 

           ขณะนั้นมีนายพรานคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็นนกทั้งสองเข้า นายพรานจึงยกธนูขึ้นเล็งไปที่นกสองตัวนั้นทันที นกกระสาบังเอิญเหลือบมาเห็นนายพรานเข้าพอดี จึงร้องเตือนห่านก่อนที่ตัวเองจะรีบบินหนีไป ห่านซึ่งกินอาหารมากเกินไปจนบินหนีไม่ไหว มันจึงถูกนายพรานยิงตายในที่สุด